Zaman, insanın elindeki en sessiz ama en güçlü değerdir. Ne uyarır, ne söylenir. Akıp gider… Ve bir gün dönüp baktığında, geriye sadece “keşke”ler kalır.
Kaybettiğin para yerine gelir, makam değişir, ev yenilenir ama zaman geri dönmez.
Bugün hepimiz bir telaşın içindeyiz. “Biraz daha çalışayım, sonra dinlenirim” diyoruz. Ama o “sonra” hiçbir zaman gelmiyor. Çünkü modern hayat, hepimizi bitmeyen bir koşuya soktu.
Özellikle özel sektörde, “paradan tasarruf edelim” anlayışıyla bir kişiye üç kişinin yükü veriliyor. Kâğıt üzerinde maliyet düşüyor gibi görünüyor; ama aslında insanın ruhundan çalıyorlar fark edilmiyor.
Plan yapmak lüks haline geliyor, dinlenmek suçluluk yaratıyor, sevdiklerimize ayırdığımız zaman gün be gün azalıyor.
Michael Page’in Türkiye’de yaptığı bir araştırma, çalışanların %49’unun işini “yüksek stresli” bulduğunu, %47’sinin ise işi bırakmayı düşündüğünü ortaya koyuyor.
Bir başka araştırmada, Türkiye’de çalışanların büyük kısmının iş-yaşam dengesini koruyamadığı, mesai dışı saatlerde dahi işle meşgul olduğu tespit edilmiş.
Bu rakamların soğuk yüzünün ardında, aslında sıcak ama yorgun hayatlar var.
Bir annenin çocuğuna okuyamadığı masallar, bir babanın “sonra oynarız” dediği ama hiç oynayamadığı oyunlar, bir eşin “akşam konuşuruz” deyip sustuğu geceler…
Zamanın kaybı bazen bir toplantıda, bazen bir mailde gizlidir.
Ve en acısı, kaybolan dakikaların farkına bile varmayız.
Çünkü kimse bize “zamanın doldu” demez. O sessizce eksilir, bizse hâlâ koşarız.
Oysa zaman yönetimi, bir ajanda meselesi değil, bir vicdan meselesidir.
Neye “evet” dediğini, neye “hayır” diyemediğini fark etmektir.
Bir gün içinde her şeyi bitirmeye çalışmak yerine, gerçekten önemli üç şeyi bitirebilmek…
Bir işi yaparken başka birine haksızlık etmemek…
Ve en önemlisi, kendini unutmamaktır.
Basit ama etkili birkaç tüyoyu unutmamak gerekir:
Sabah güne başlarken beş dakikanı planlamaya ayır.
Bugün ne gerçekten önemli, onu yaz.
Üç iş yeter; fazlası seni değil, zamanını tüketir.
Telefon bildirimlerini azalt; her titreşim dikkatini değil, hayatını bölüyor.
Akşam yatağa girmeden önce kendine bir dakika ayır — “bugün gerçekten yaşadım mı?” diye sor.
Eğer cevabın “biraz” bile olsa, doğru yoldasın demektir.
Bir Gümüşhane Üniversitesi araştırması, zamanı etkili kullanan bireylerin işlerinde daha verimli, özel hayatlarında ise daha dengeli olduğunu göstermiş.
Yani insan, zamanı yönettiğinde sadece işinde değil, yaşamında da huzuru buluyor.
Ama işte en büyük paradoks burada: Zamanı yönetmek, aslında zamanı kısıtlamak değil; ona anlam katmaktır.
Bir kahve molasında telefonu kapatmak, bir çocuğun gözlerinin içine bakmak, bir şarkının sonuna kadar dinlenmesine izin vermek…
Bunlar küçük anlar gibi görünür, ama ömrün toplamıdır.
Bir gün, takvimin sayfaları bittiğinde hepimiz aynı soruyla yüzleşeceğiz:
“Zamanım mı beni kullandı, ben mi zamanımı?”
Eğer cevabın “ben” ise, kazandın.
Çünkü zamanın efendisi olmanın yolu, farkında yaşamaktan geçer.
Saatin tik takları sadece zamanı değil, ömrünü sayıyor.
Ve belki de bütün mesele bu cümlede gizli:
Zaman geri alınamayan tek şey… ama sen, bunun ne kadar farkındasın?
“Zamanınızın kıymetini bildiğiniz bir hafta sonu olsun. Haftaya görüşmek üzere, sevgiyle ve sağlıkla kalın.”
