Ben hasta olduğumuza inanıyorum artık.
Bu kadar rencide edilmiş, bu kadar örselenmiş, hırpalanmış toplumun, sadece hayatta kalmakla yetinmeye, kaçınılmazmış gibi, çaresizmiş gibi kabullenmeye, sessiz "beklemeye" durması sağlıklı olamaz.
Derinlerde bulunduğuna inandığımız, insanlık tarihinin toplumsallaşma süreçlerinin oluşturduğu sağduyusu bile gömülüp gidecek sanki bu gidişle.
Öfke her yerde, ama yöneldigi kanallar yanlış.
Insanlar en yakinlarına, hatta kendilerine yöneltiyor bu yıkıcı, bu yok edici duygularını...
Ve düzen devam ediyor kalanlarla.
Bu yoksulluk, bu cehalet, bu zulüm ve kölelik düzeninde sağ kalmak mı tum eregimiz?
Savaştan, hastaliktan, açlıktan ölen çocuklar başta, tüm kayıplarimizla insan kalacak miyiz?
Hiç mi sorumluluğumuz yok, nerede durdurmak için harekete geçmek gerekecek?
Ya da dur demeyecek miyiz?
Çok kalabalıklaştık.
Kaynaklar yetmiyor, yerimiz, dünyamız daraldı.
Başka dünyaların peşine düşmüş birileri...
Ya gerideki büyük kalabalıklar, kalan çöplükte çürümeye mahkummuş gibi kaderini mi yasayacak?
Hangimiz onların arasinda olduğunu kabul etmeye hazır ya da razı?
Biz ne yaptik?
İnsanlık onurumuzu bile unutarak, her şeye uyum sağlayarak sağ çıkmak başarı mi sayılacak?
Düşünüyor musunuz siz de, bizi saran bu karabasandan çıkmak kime düşer?
Yaşlılarımız, gençlerimiz, çocuklarımızla kıvranıp dururken, daha iyi bir dünyayı özlerken, o özlemi istegimize, amacımıza dönüştürüp bize düşeni bulmak ve yapmak için nasıl bir itici güç lazım, lazım mi?
İnsan olarak, yurttaş olarak haklarimiza sahip çıkmak, korumak gorevimiz değil mi?
Doktor dövmek özgürlüğünden söz etmiyorum elbette.
Sectiklerimiz, partiler, sendikalar, tüm sivil örgütlerden ulasabildiklerimizle ne istediğimizi anlatmanın, talep etmenin zamani gelmedi mi hala?
Hasta kalmak, acı cekmek istedigimiz şey olamaz.