Göz yaşının rengi olmadığı gibi anne yüreğinin de duyarlılık konusunda sınırı, ırkı, rengi yoktur.
Özbekistanlı Şair, Zülfiye Mömin’de “CANIN CANIM OLDU TÜRKİYE” isimli kitabında ve şiirlerinde bu duyguları dile getirmiş.
Mömin, Acın acım oldu Türkiye başlığı ile yazdığı yazıda şöyle diyor:
Depremde yıkılan binanın altından bir çocuk sağ salim çıkarıldı. O ağlamadı, korkmadı. Sadece: “Anneme gitmek istiyorum. Yarın okula gitmem gerekiyor,” dedi. Ben Özbekistan’da o çocuğun Özbek annesi olarak gözlerimde yaşlarla dua ettim.
Şair Mömin, DEPREMDEN SAĞ ÇIKAN TÜRK ÇOCUĞUNA isimli şiirinin dizelerinde duygularını şöyle dile getirmiş:
Taşların altından çıkan Türk çocuk
Kederler altından çıkan Türk çocuk
Senin okuman gerekiyor öyle oku ki
Asla kapanmasın gittiğin yollar
Çığlıklar altından çıkan Türk çocuk
Felaket altından çıkan Türk çocuk
Senin okuman gerekiyor öyle oku ki
Hiç solmasın senin topladığın güller
Saçına toz ve kum dökülmüş çocuk
Yüreğine baharlar ekilmiş çocuk
Senin okuman gerekiyor öyle oku ki
Hasret ne görmesin senin yaşadığın yurt
Kitaba eğilmiş güzel Türk çocuk
Eğitime tutkun güzel Türk çocuk
Vatanını seven güzel Türk çocuk
Senin okuman gerekiyor öyle oku ki
Hiçbir zaman yıkılmasın yaptığın evler
İlahi sevgi var senin kalbinde
Vatan bir türküdür senin dilinde
Türkiye’nin geleceği senin elinde
Senin okuman gerekiyor öyle oku ki
Seni Allah kollar, Allah destekler
Şair Zülfiye Mömin’in kitabını, benim de kitaplarımın yayımlandığı Ubuntu yayınları aracılığıyla edindim.
Her ülkenin her kültürün her şairin kendine has şiir tarzı var. Şairleri bir potada eriterek aynı dili kullanmalarına sebep; sevgidir, acıdır, hasretti, özlemdir en çok da aşktır. Aşk bazen kişiye olur bazen doğaya bazen de vatana.
Mömin’in bir şiirinde, şöyle diyor:
VATAN SÖZÜ
Baba ömrüm geçtikçe
Yakın geldi vatan diyen söz
O yüzden geçmiş günler azizdir
O yüzden gelecek günlerim azizdir
Vatan kelimesiyle bağlantılıdır
Derdim güzel sevincim güzel
Gözlerimin sıcaklığıdır bu kelime
Hayatımın anlamı da o
Pınarları derdime derman
Rüzgarları altın tarağım
Toprağını gözüme sürsem
Aydınlanır gözüm karağım
Vatan desem annem geliyor
Beyaz eşarp örtüp başına
Tıpkı anneme borcum olduğu gibi
Ben borçluyum bu sözcük önünde
Kitapla ekmeği eşit gören
Büyükler dershanesi vatan
Çalışmaktan saçı ağarmış
Annemin de annesi vatan
Hüma kuşu süslemektedir
Kamusumuz haşiyesini
Sabah kuşlar da söylüyor
Özbekistan methiyesini
Zülfiye Mömin; Özbekistan’ın Semerkand ili, Narpay ilçesinde doğdu. Özbekistan Ulusal Üniversitesi’nden mezun oldu.
Şairin; “Vatan Bırakmaz” (1984), “Beşikleri Sen Koru Dünya” (1986), Ateşler İçinde Kadın” (1992), “Bağımsızlık, Altın Çiçeğim” (1998), “Gökyüzüne Saçılmış Yıldızlar” (2000), “Kudretli Yurduma” (2003), “Evlilik Anlaşması” (2005, “ İlk Öğretmenim” (2008), “Kadına Mutluluk Verin” (2011), “Horoz Neden Uçamaz” (2014), “Bir Gün Okulu Kaçırdım, Ömür Boyu Pişman Oldum” (2015), “Aşk Bahçesindeydim” (2016), “Yumuşacık Adlı Kirpi” (2017), “Surhan’ın Saygıdeğer Kadınları” (2018), “Büyük Uyanış” (2020), “Kalbinde Nar Çiçeği Açan Kadın” (2021), “Çocuğa Kitap Verin” (2021) isimli kitapları yayımlanmıştır.
Özbekistan’ın Onurlu Kültür Çalışanı”, “Dostluk” ce “Emek Şöhreti” madalyaları sahibidir.
