Can Yücel (21 Ağustos 1926, İstanbul – 12 Ağustos 1999, Datça), Türk edebiyatının kendine has, sivri dilli, halktan yana ve samimi üslubuyla tanınan şairlerindendir. Babası, Türkiye’nin kültür ve eğitim alanındaki en önemli isimlerinden biri olan Hasan Âli Yücel’dir. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Klasik Filoloji bölümünde okudu, ardından İngiltere’de Cambridge Üniversitesi’nde klasik diller ve arkeoloji üzerine eğitim aldı. Bir süre İngiltere’de BBC Türkçe Yayın Servisi’nde spikerlik yaptı. Türkiye’ye döndüğünde çevirmenlik, turist rehberliği ve öğretmenlik gibi işler yürüttü.
Edebiyat Dünyasındaki Önemi
-
Halk diliyle edebiyat: Can Yücel, şiirlerinde konuşma dilini, argoyu, espriyi ve yer yer sert ironiyi kullanarak Türk şiirini resmiyetin dışına çıkardı.
-
Toplumcu ve muhalif kimlik: Siyasi olaylara ve toplumsal sorunlara karşı tavır aldı, haksızlıklara karşı şiirle direndi.
-
Aykırı duruş: Klasik edebiyat anlayışının dışında, daha özgür ve samimi bir üslup benimsedi. Bu nedenle “aykırı şair” olarak anıldı.
-
Çeviri çalışmaları: Shakespeare, Brecht, Gogol gibi dünya edebiyatının büyük isimlerini Türkçeye kazandırdı.
-
Yaşam felsefesi: Doğaya, sevgiye, insana ve özgürlüğe olan inancı şiirlerinin merkezindeydi. Özellikle Datça ile özdeşleşerek “Mekânım Datça Olsun” sözüyle hafızalara kazındı.
-
Önemli Eserleri
Şiir Kitapları:
-
İşte Benim Zülfü Siyahım (1962)
-
Sevgi Duvarı (1973)
-
Bir Siyasinin Şiirleri (1974)
-
Ölüm ve Oğlum (1976)
-
Rengâhenk (1982)
-
Güle Güle – Sesler ve İzler (1993)
-
Mekânım Datça Olsun (2001, ölümünden sonra yayımlandı.
