Brütüs içerideyse, kale zaten düşmüştür.
Bir ülkenin kaderi, bazen meydanlarda atılan nutuklarla değil; arka odalarda kurulan cümlelerle, çekilen suskunluklarla şekillenir. Tarih, dışardan gelen darbelerle değil, içeriden gelen ihanetlerle altüst olmuş yığınların sessiz çığlıklarıyla doludur. Bugün de durum farklı değil. İktidarlar artık yalnızca yönetmiyor; aynı zamanda algı inşa ediyor, korku yayıyor, sadakat talep ediyor. Ve tüm bunları yaparken, en büyük yardımı bazen muhalefetin içindeki “sessiz kahramanlardan” alıyor: işbirlikçilerden, Brütüs’lerden.
Sadece Bir Kurşun Değil, Bir Plan,
Modern çağın siyasi mühendisliklerinde kurşunlar artık görünmez: algılarla, manşetlerle, yargı kararlarıyla, ekran konuklarıyla şekillenir. İktidar sahipleri, meşruiyetlerini sadece oyla değil, korkuyla pekiştirir. Milliyetçilik, bayrak ve din; ortak değer olmaktan çıkar, iktidarın kalkanına dönüşür. Muhalefet sustuğunda veya içeriden konuşulan dil iktidarın diliyle örtüştüğünde, toplumda yankılanan tek ses “zaten değişmez” olur. İşte o an, umut kaybeder; halk, değişimin değil, sadece değişimi beklemenin yorgunluğunda tükenir.
Brütüs Aramızda Konuşuyor,
Her muhalif görüntü veren samimi değildir. Kimisi öfkeyi soğutur, kimisi talepleri pasifleştirir. Kimileri ise iktidarın önünü açmak için içerde fren görevi görür. Kimi zaman aday listelerine bilinçli isimler sokulur, kimi zaman “yanlışlıkla” yanlış cümleler kurulur. Dışarıdan gelen baskılara karşı dik duran muhalefet, içerideki ittifaklarla zayıflatılır. Bu figürler, bir partide olabilir, bir sivil toplum örgütünde ya da kalemini kiralayan bir köşe yazarı maskesiyle karşımıza çıkabilir.
CHP Davası: Sessizliğin En Gürültülü Hali,
Bugün Cumhuriyet Halk Partisi, tarihinin en çalkantılı iç hesaplaşmalarından birini yaşıyor. 38. Olağan Kurultay sonrası açılan dava, yalnızca bir seçim sürecinin değil, bir siyasi kimliğin de yargılandığı bir sürece dönüştü. Delegelere para karşılığı oy kullandırıldığı iddiaları, “mutlak butlan” talebiyle mahkemeye taşındı. Ancak bu davanın gölgesinde asıl dikkat çeken, eski Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu’nun pozisyonu oldu.
Kılıçdaroğlu, kurultayda kaybettiği koltuğa yargı kararıyla geri dönme ihtimali karşısında, “Kayyum gelirse daha mı iyi olur?” diyerek görevi kabul etmeye hazır olduğunu açıkladı. Bu açıklama, bazı çevrelerde “partiyi koruma refleksi” olarak yorumlansa da, birçok partili için bu tutum, içeriden gelen bir müdahale olarak algılandı. Çünkü bu süreçte Kılıçdaroğlu’nun açıklama yapması istenmiş, ancak kendisi bu çağrılara kulak tıkamıştı. Bu suskunluk, partideki mevcut yönetimi yalnızlaştırırken, içerideki hiziplerin cesaretini artırdı.
Kontrollü Muhalefet: Sistemin Sadık Muhafızı,
Halk değişim beklerken, muhalefetin kendi içinde statükoyu yeniden üretmesi en büyük trajedidir. Kontrollü muhalefet, değişimi değil, değişiyormuş gibi yapmayı vaat eder. Gerçek sorulara suni cevaplar üretir; iktidara değil, sadece rakiplere muhalif olur. Bu da halkta güvensizlik üretir. “Hepsi aynı” sözü, bir gerçeğin ifadesinden çok, bir çaresizliğin çığlığıdır aslında.
Umutsuzluğun Topyekûn Tespiti
Bir ülkede yalnızca adaletin eksikliği değil; adaletsizliğe karşı çıkanların cesaretsizliği çürütür sistemi. Çünkü suskun kalmak, bir tercihten fazlasıdır: bir işbirliği biçimidir. Muhalefetin kendi içindeki sessizlik, dışardaki baskıdan çok daha yıkıcıdır. Politik ahlakın yok sayıldığı yerde, stratejik hata gibi gösterilen ihanetler, kalıcı hasarlar bırakır.
Bazen Sessizliği Yıkmak, Tarihi Yeniden Yazmaktır,
Gerçek muhalefet sadece iktidara değil, kendi içindeki karanlığa da ışık tutandır. Koltuğunu değil, ilkesini savunan; alkışı değil, vicdanı gözeten bir anlayışla mümkün olur değişim. Eğer sustukça yaralanıyorsak, konuşarak iyileşmek zorundayız. CHP’nin düzenledği ve halkın sokağa çıkarak dayanışmasını artırıcı yüksek ve cesaret verici buluşmaları, konuşarak iyileşmenin melhemi olacak gibi gözükmektedir.
Ve evet, bazen sessizlik bir kurşundan daha keskindir. Ama her sessizliği bölen bir ses vardır: cesaretin, vicdanın ve hakikatin sesi.