Trafikte bir araba selektör yaptı mı hemen kavga çıkıyor, otobüste ayağa değdi mi tartışma başlıyor, markette sıra biraz uzasa herkes homurdanıyor. Hatta sosyal medyada en basit konular bile dakikalar içinde hakaretlere dönüşüyor. Eskiden insanlar bu kadar tahammülsüz değildi, belli ki bir şeyler değişti.
Bence bu değişimin en büyük nedeni hayatın ağırlığı. Geçim sıkıntısı, yüksek kiralar, işsizlik, bitmeyen faturalar… İnsanlar sabah evden çıkarken zaten stresli çıkıyor. Gün boyu yaşanan en ufak terslik, aslında içte biriken bütün sıkıntının bahanesi oluyor. Yani mesele sadece trafikteki korna değil, aslında aylarca ödenemeyen borçların, kaygıların dışa vurumu.
Bir diğer mesele de sosyal medya. İnsanlar orada hiç tanımadığı kişilere kolayca bağırıp çağırıyor. Çünkü yüz yüze konuşma yok, göz göze bakma yok. Bu da insanlara daha rahat kavga etme cesareti veriyor. Halbuki aynı kişiler gerçek hayatta o kadar sert olmayabilir. Ama işte ekran başında kimse kendini frenlemiyor. Öfke bir kişiden çıkıp diğerine bulaşıyor, zincirleme büyüyor.
Tahammülümüz kalmadı desek yanlış olmaz. Eskiden komşuluk vardı, mahalle sohbetleri vardı. İnsanlar birbirinin halini sorar, dinlerdi. Şimdi herkes kendi derdine gömülmüş durumda. Birbirimizi dinlemek yerine hep haklı çıkmaya çalışıyoruz. “Benim dediğim doğru” hırsı yüzünden kimse kimseye sabır göstermiyor. Bu da öfkeyi artırıyor.
Oysa biraz sakinlik ve anlayışla birçok kavga başlamadan biter. Bazen susmak, bazen gülümsemek, bazen de “olur böyle şeyler” diyebilmek büyük bir erdem. İnsanlar birbirini anlamaya çalışsa bu kadar sinirlenmeyeceğiz. Çünkü insan en çok anlaşılmadığını hissettiğinde öfkeleniyor.
Belki de en çok ihtiyaç duyduğumuz şey yeniden dayanışma. Birbirimizin halini sormak, yardıma koşmak, yan yana olduğumuzu hissettirmek. Çünkü öfkenin panzehiri aslında empati ve sevgi. Eğer bunları hatırlayabilirsek, hem kendi ruhumuz hafifleyecek hem de toplumda bu kadar kavga gürültü olmayacak.