Önemli olan tam olarak bu. Şimdi ne yapacağız? Bu sefer dikkat edecek miyiz hayatta kalmanın önemine. Bu sefer en önemli şeyin insan hayatı olduğunu kabul edecek miyiz? Sizlerde sadece bunları düşünüyorsunuz eminim. Oradaki kardeşlerimizi düşünürken aklınızı tek topladığınız an aklınıza gelenler bunlar biliyorum.
Doğal afetler kendimize ders çıkarmamız gereken, bunun zorunlu olduğu felaketlerdir. Aslında bu felaketlerle başa çıkmanın tabi ki yolları var. Bilim bunlarla alakalı her gün, her saat yeni bir umut bulmak adına harıl harıl çalışıyor. Fakat bilim bazen pahalı şeyler istiyor. Ölmek istemiyorsan burada daha az insan yaşamalı, eğer ki nefes almak istiyorsan bu yapı senin nefes almana uygun değil. Bu site sağlığa zararlı diyor ve karşısında duran insanlar ise “Aman canım sende. Alnımıza ne yazıldıysa o!” diyorlar. Bu kelimeleri onlarca binlerce kez duyuyoruz. Hem de hayatımızın her alanında. Depremlerde, iş hayatında, sosyal ve özel yaşantılarımızda. Mesela bu şekilde düşünerek çocuk dünyaya getiriyoruz. Onun yaşayacağı alanı üretmeden Allah’a havale ediyoruz. Bir bebekten sırtında kendi hayatını taşımasını istiyoruz. Evet kader bizim ömrümüzün tam olarak gidiş yolunda belirlenmiş büyük taşlar. Fakat Allah’ın bizlere bahşettiği bir akıl var. Diğer canlılardan daha ayrıntılı düşünebilecek bir kapasite var. Ama kullanmak gerçek bir mesele. Yaratılmış bu kadar komplike bir canlı olmanın hakkını ermek ve her şeyi doğa üstü güçlere yormamak gerekir. Coğrafyamız kaderimiz diye bir söylemle kenara çekilmemeliyiz. Artık Gerçekten bu coğrafyanın zenginliğini kullanıp refah içerisinde ve insanların bir gece uykusunda veda etmedikleri bir ülke olmamız gerek. Geçmiş olsun Türkiye’m…