Hayatımızın bir noktasında hepimiz kayıp yaşarız.
Bazen bu kayıp sevdiğimiz birinin ölümüyle gelir bazen biten bir ilişkiyle bazen de hayallerimize ulaşamamış olmanın getirdiği hayal kırıklığıyla.
Kayıp yaşadığımızda derin bir boşluk hissiyle karşı karşıya kalırız; sanki bir parçamız eksilmiş, hayatın anlamı bulanıklaşmış gibidir.
Ancak bu boşluk her zaman aynı anlamı taşımaz.
Peki yaşadığımız bu his gerçekten kayıp mı, yoksa yas mı?
İlk anda kayıp ve yas birbirinin yerine kullanılan kavramlar gibi görünse de aslında birbirinden farklıdır.
Kayıp hayatımızda somut bir şeyin, bir insanın ya da bir durumun yitirilmesini ifade eder.
Ancak kayıptan sonra gelen yas, duygusal olarak bu yitimi kabul etme ve bu kayıpla başa çıkma sürecidir.
Birini kaybetmek sadece fiziksel bir ayrılığı değil aynı zamanda gelecekte o kişiyle ya da durumla ilgili kurduğumuz hayallerin de sona ermesi anlamına gelir.
Yas ise bu sona ermiş geleceği kabullenmenin zorluğudur.
Yas süreci genellikle beş evreyle açıklanır: inkâr, öfke, pazarlık, depresyon ve kabullenme.
Ancak bu evreler herkes için aynı sırayla veya aynı yoğunlukta yaşanmaz.
Bazıları için yas derin bir sessizlik ve içe çekilme haliyken diğerleri için dışa vurulan öfke ve hayal kırıklıklarıyla dolu olabilir.
Kaybettiğimiz şeyin bizim için ne ifade ettiğine bağlı olarak yasın şekli de değişir.
Birçok insan kaybın hemen ardından boşlukta hisseder; ne yapacağını, nasıl düşüneceğini bilemez.
Boşluk hissi kayıptan sonraki ilk şok evresinde belirgindir.
Dünya bir anlığına durur, anlamını yitirir ve kişi kendini bilinmezlik içinde bulur.
Bu boşluk kaybın büyüklüğüne ve kişinin hayattaki yerini nasıl gördüğüne bağlı olarak uzun ya da kısa sürebilir.
Ancak yas süreci devam ettikçe bu boşluk hissi yerini zamanla kabullenmeye bırakır.
Bu süreç boyunca birey içsel bir yolculuğa çıkar ve kaybettiği şeyin anlamını kendi yaşamında yeniden tanımlar.
Yas tutmak sadece acı çekmekten ibaret değildir.
Yas, aynı zamanda bir iyileşme sürecidir.
Yas tutarken yaşadığımız duygular kaybettiğimiz şeye verdiğimiz önemin bir göstergesidir.
Ancak bazen yas süreci takılı kalabilir ve kişi kendini kayıptan ziyade tamamen kaybolmuş hissedebilir.
Bu durumda birey duygularını ifade etmekte zorlanır, sürekli bir boşluk içinde yaşar ve hayattan tat alamaz hale gelir.
Bu aşamada profesyonel destek almak yasın sağlıklı bir şekilde tamamlanmasına ve bireyin hayatına yeniden anlam katmasına yardımcı olabilir.
Kayıp ve yas hayatın kaçınılmaz parçalarıdır.
Bu süreçte yaşanan boşluk bazen kaybolmuşluk hissine dönüşebilir ancak yasın kendisi zamanla bu boşluğu doldurmanın ve hayata devam etmenin yolunu açar.
Yas tutmak acıyla yüzleşmekten kaçınmak yerine o acıyı kabul etmek ve onunla yaşamayı öğrenmek demektir.
Her kayıp bir dönüm noktasıdır ve her yas, yeni bir başlangıcın habercisi olabilir.