Belki ülkemize güzel günler gelir ve halkımız gülümser. Bir beklenti, bir umut her şey güzel olur, ağaçlar yeşerir, orman olur. Bozkırlar çiçek açar yeni bir hayat doğar ve insanımız derin bir soluk alır ve gülümser.
İnsanlığın epey bir zamandır yaşadığı dünya ile sorunları var. Çevre diye söylenen ve var oluşumuzun varlık nedeni, kaynağı doğayı zapt etme çabası.
Doğa insanlığa bütün kaynaklarını sundukça, insanlık bu kaynaklar üzerinden medeni koşulların yaratılmasına çalışmış, kendi varlığının bir parçası olmuş.
Zaman gelmiş ona yalvarmış, zaman gelmiş ona öfkelenmiş ama hiçbir zaman ondan vaz geçememiş. Onu korumuş, hatta bir birlerinin eksikliklerini giderir olmuşlar.
Ta ki, zaman gelip insanlığın bu gizli anlaşmayı tek taraflı olarak bozana kadar. İnsanlık bu anlaşmayı bozmuş ve doğaya ve kurallarına karşı durmaya çalışmış. Bir ölçüde doğanın kurallarına kafa tutmuş, onu kendi çıkarı için ehlileştirmeye çalışmış. İçerisindeki kaynakları elde etmek ve doğayı eksiltmek için her türlü oyunu oynamış.
Gün gelmiş suyunu yok etmiş, gün gelmiş toprağını yok etmiş, gün gelmiş ağacını ve çiçeğini kırmış. Doğanın boynunu bükmek istemiş.
Doğa direnmiş, kesilen ağacının yerine yenisini yetiştirmiş, toprağının zamanla eski haline getirerek verimini artırmış, suyu kaybolmuş ancak o yılmadan suyunu tekrar aktır olmuş.
Hava bulutlanmış, kızgınlığını ve bütün öfkesini yeryüzünden çıkarırcasına sicim gibi yağmış. Doğanın dengesi birden bozulmuş. Ancak insanlık, ondan ne almış ise o fazlasıyla geri almış.
İnsan yeni bilgiye ulaştıkça doğanın kurallarını öğrenmiş, onun yaratığı bütün kaynaklara sahip olmak istemiş. Hiç doymazcasına ne var ne yok içerisinden sokup almak istercesine vahşi bir kıyıma tabi tutmuş.
Zaman gelmiş insanlık, kendi ihtiyaçlarından fazla üretmeye, daha fazla şeye sahip olmaya başlayınca, doğanın dengesi geri gelmemecesine bozulur olmuş. Eskisi gibi insanlığa yetecek olmaktan çıkmaya başlamış.
İnsanlığın temel gereksinmesi olan oksijen bile üretemez olmuş. Havası suyu, toprağı kirlenir olmuş. Doğanın ciğerlerine kadar girmek için insanlık her türlü alet edevatı kullanarak canını acıtır olmuş. Doğa bu kez kaynaklarını daha derinlere saklamaya, en kıymetli şeyleri bir biriyle karıştırarak, ayrışmaz hale getirmeye ve kendini korumaya çalışmış.
Öfkesi yükselir olmuş, daha çok insanlığa zarar verecek, sele, kasırgaya, heyelana, depreme, vb. şeylere dönüşerek insanlığın unutamayacağı yaralara neden olmuş.
Çoğu zaman, doğadan daha çok insanlık kendi yaptığı şeylerle kendi varlığının vaz geçilmez parçası olan doğaya zarar vermiş. Kar hırsına yenilmiş. Daha fazla kazanç uğruna doğanın kuralarını hiçe saymış.
Maden çıkarılmayacak yerden maden çıkarmış, ev yapılmayacak yere, ağaçları keserek oteller yapmış, suyun akış yoluna evler inşa etmiş.
Sermaye daha fazla doğayı tahrip ederek daha fazla kar derdine düşmüş, Dağları delmiş, ağaçları kesmiş, ekim alanlarına ev yapmış gittikçe doğal kaynakları kurutmaya başlamış. Bu en zor koşularda hiçbir güvenlik önlemine, çevre koşullarının korunmasına bakmadan daha fazla biriktirmeye, daha çok şeye sahip olmaya çalışır hale gelmiş. Buna doğayı korumayı anayasasına yazan ve bunlar için kurulan kurumlarda göz yummuş. Çevre değerleme raporlarının gerektiği gibi olmasını arar olmaktan vazgeçmiş. Yoksul halkı iş ve aş ile ikna etmeye çalışılmış, doğanın öfkesi halktan saklanır olmuş.
Ne zaman ki insanlar ölmeye başlamış, o zaman yaşadığımız doğanın ayağımızın altından kaydığının farkına varmaya başlanmış. Yeryüzü yetmemiş gökyüzüne turlar düzenler ve oraları keşfeder hale gelmek için yeni araçlar yaratmış.
İnsanlar ölmüş, kar hırsı hiç oralı olmamış. Sömürü ve talan eksilmemiş. Kocaman dağ yürümüş, işçiler toprak altında kalmış hiçbir sorumlu bulunamamış.
Sömürü ve talan ekonomisi durmadan, doğa bir nefes almayacak olmuş. İnsanlığa zarar veren ve kendi yok oluşuna sebep olacak iklimler değişmeden mevsimler Akdeniz olmayacaktır.