Sürekli savaş haberleri okuyor ve endişe duyuyorum. Haber olarak geçilen fotoğrafları gördükçe ve sosyal medyada karşıma çıkanlarla ne kadar rahatsız olduğumu sanırım açıklamak da pek mümkün değil.
Kanlar içinde insanlar, yıkılmış binalar, çaresizce kaçanlar gerçekten insanın kanını çekiyor. Empati hissiyatı güçlendirdikçe insanın endişesi de artıyor hayat hakkında. Peki bu savaşın amacı nedir?
Kimisine göre Putin birleşik ve büyük bir Rusya hayaliyle böyle bir işe girdi. Kendisi ne kadar yalanlasa da SSCB hayaliyle bu topa girdiği de söyleniyor.
NATO’nun sessizliği ise kafa karıştırıyor. Dünya sadece kınıyor fakat gerçek bir ses yok. Halkların sesi ise kesilmek üzere tüm eylemlere müdahale ediliyor. Peki bu politikayla ilerleyen Rusya bize zarar verir mi?
Bizler Rusya ile alışveriş yapmak konusunda sürekli Amerika ambargosu yiyoruz. Herhangi bir savunma sistemi almaya kalktığımızda ABD bizi durdurmak için elinden geleni yapıyor. Bu yüzden biz aslında bu alışverişlerimizi Ukrayna üzerinden yapıyorduk. Şimdi savaş sonucunda teknik olarak yine alışveriş listemizin sahibi Rusya olacak. Şimdi de buradan mı kaçacağız?
Komşularımız diyebileceğimiz kadar yakın ülkelere uzak kalmayı tercih edecek miyiz? NATO üyeliği hala bizim için önemli mi? Bunlara gerçekten karar vermek, yorum yapmak zor. Fakat bölgemizi çok daha büyük gerilimler bekliyor. Sadece Rusya değil Çin de bu durumlara pek sessiz kalacağa benzemiyor. Güney Amerika’da sürekli seçimlerde hezimete uğrayan merkez sağ ve balyoz gibi inen sol iktidarlar aslında bu gerilimlerin de ideolojik tabanlı olduğunu söyler mi? Bakacağız…
Fakat iktidarın ideolojik tabanı ne olursa olsun, halka zarar veren ve sadece dikta etmeye çalışan oligarkları besliyorsa bu her zaman zulümdür, acıdır, yanlıştır, durdurulmalıdır.
Çünkü çiçekler kurşunların uçuştuğu yerlerde açmaktan imtina ederler.