İnsanlar ebeveyn olduktan sonra ve hatta daha öncesinde sürekli çocuklarıyla ilgili hayal kurarlar ve onlara verecekleri geleceğin prototipini yaratırlar. En azından bilinçli ebeveynin böyle olması gerekir. Yaşadığım zaman dilimi artık çocukların bilinçsizce yetişme biçimine asla cevap vermeyecek kadar acımasız.
Hem yoğun üniversiteli popülasyonunu hem de azalan iş olanaklarını düşünürsek çocukların gerçekten birer dinamit gibi özenle hazırlanıp patlayacakları güne kadar geliştirilmeleri gerekiyor. bu ne kadar doğru ne kadar yanlış tartışılır fakat, eğer bir çocuk bu dünyada yer edinmek istiyorsa bu zorunluluk haline geldi.
Fakat çocuk dediğimiz varlık eski zamanda bakıldığında masraf olarak görülemez. Tamam zor şartlar kimileri için her zaman baki; ama zaman şu an çok daha pervasız.
Çocuğunuzun sanatla ilgilenmesini sağlayın desek; hobi ürünleri üzerinde döviz bakımından büyük bir yük söz konusu. Sadece müziğe merak saran 9 yaşındaki Ali’nin binlerce lira paraya ihtiyacı var; ya da Amerika’ya gidip gelen bir arkadaşa…
Sporla yolunda devam etsin dediğimiz Ali geçen antrenmanda tanıdık bir antrenör bulamayınca kadro dışı kalmış ve bugün morali bayağı bozuk.
Ali bilgisayarda gayet iyi ama eksik gelen bu bilgisayar yine Ali’nin döviz-sel sorunlarını ortaya çıkarıyor.
Kısacası Ali müzik yapamıyor, Ali spor yapamıyor, Ali bilgisayar oyunu oynayamıyor, Ali hobi edinip kendini geliştiremiyor ve tanıdığı herkesten geri kalıyor. Ali içindeki bu dinamizm ile isyan eder, yanlış yaparsa da suçlu Ali oluyor.
Ah be Ali…