Dünyada bir çocuktan kıymetli ve güzel bir gerçek daha yoktur. Çocuklar henüz işlenmemiş birer altın madeni gibidirler. Ne yazık ki onların içinden iyiyi de kötüyü de bizler çıkarıyoruz. Onlar dünyaya boş birer kaset olarak geliyorlar ve bizim söylediğimiz sözlerle, cümlelerle doluyorlar. Daha sonra ise play tuşuna baktığımızda duyduğumuz şeylere yine bizler kızıyoruz. Çizdiğimiz resmi sanki yapan biz değilmişiz gibi beğenmiyoruz ve eleştiriyoruz.
Bir çocuğun kanına girmek bile yetişkin birinin elinden hayatını çalmaktan daha büyük bir suç. İşte bunun sebebi yine aynı. Belki de dünyanın en çok ihtiyacı olan bir bilim insanı, bir sanatçı olabilir gözüyle bakıyor hukuk bile. Çocuklar işte bu kadar kıymetli varlıklar.
Mustafa Kemal bunun her zaman farkında bir lider olmuş. Çocukların aslında bir ülkenin en kilit noktaları olduğunu hep bilmiş ve buna göre davranmış. Eğer bir milleti kalkındırmak istiyorsanız orada yapılacak ilk şey orada yaşayan çocuklara sınırsız imkanlarla bezenmiş bir hayat kurmak olduğunu bilerek ve bu şiarla hareket ederek başarısızlık imkanının ne kadar düşeceğini özümsemiş. Bu akılla onlara iyi bir sistem kurmak adına hep kafa yormuş. Hatta onlara bir de bayram bırakmış. Sadece kendi ülkesinin evlatlarına da değil. Dünyanın tüm çocuklarına!
Kısacası 23 Nisan’ı anlamak aslında sadece o gün bayrak asıp bir kutlama yapmakla alakalı değil. 23 Nisan’ı anlamak çocukların ihtiyaçlarını, haklarını anlayabilip savunabilmekle alakalı. Sadece Çankaya’nın iyi bir ilkokulunda doktor, mimar, ressam, arkeolog yetiştirmek için çabalamak da değil. Vatan denilen toprağın içerisinde her karış toprakta iyi bir çiftçiden iyi bir müzisyene kadar her alanda çocuklara sonsuz imkanlarla gidebilmek.
23 NİSAN KUTLU OLSUN…